Er was eens een kaboutertje..

Hij leefde met zijn vrouw en twee kindjes in de stam van een oude eik. Ze waren er gelukkig. 

Op een dag kreeg het kaboutertje een goed idee. Een uitvinding! Hij moest het aan de koning gaan vertellen! Die zou hem zeker vorstelijk belonen! 
Natuurlijk had hij geld nodig om naar het paleis van de koning te reizen. Het paleis was op ruim veertien dagen gaans en elke dag zou hij moeten eten en slapen in een herberg. Hij zei niets tegen zijn vrouw en kinderen maar keek onder het bed. Daar stond een oude schoenendoos, gevuld met wel veertig gouden dukaten. Ze waren bestemd voor zijn kinderen maar hij nam ze uit de doos en stopte ze in z´n knapzak.

En zo vertrok hij, met z' n knapzak, verblind door de glans van bergen gouden dukaten die schitterden aan de horizon.

Toen de avond viel,  zocht het kaboutertje een herberg op. Aan de waard vertelde hij zijn verhaal: over vier weken zou hij hier weer langs komen als een rijk man. De waard, een slimme kerel, liet hem in zijn mooiste bed slapen en maakte hem een allerheerlijkst ontbijt. Toen de volgende dag de  zon weer aan de hemel gloorde, vlak na het ontbijt, betaalde het kaboutertje aan de waard drie gouden dukaten, bedankte hem, en vervolgde zijn reis. 

En ook deze avond, na een lange dag wandelen, zocht ons kaboutertje weer een herberg op. En net als de avond daarvoor, vertelde hij ook hier dat hij zeker weer zou komen, als rijk man. En ook hier sliep hij in het mooiste bed en kreeg een allerheerlijkst ontbijt. 

Dit herhaalde zich zo een aantal dagen, totdat... na twaalf dagen, op twee dagen gaans slechts van het paleis van de koning, ons kaboutertje huiswaarts moest keren.

 Zijn knapzak was leeg...